Wprowadzenie
Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej jest najczęściej występującym zaburzeniem psychicznym okresu dzieciństwa. Choroba objawia się zaburzeniami koncentracji, nadmierną impulsywnością i nadruchliwością.
Częstość jej występowania na świecie wynosi od 3% do 5 %. U 60% pacjentów objawy utrzymują się też w okresie dorosłości (z reguły występuje u nich tylko część objawów). Niestety w Polsce tylko około 20% pacjentów objętych jest specjalistycznym leczeniem. Dzieje się tak z powodu niskiej świadomości choroby, problemów z diagnostyką i brakiem dostępu do leczenia i specjalistów. W obliczu braku tolerancji i zrozumienia przez nauczycieli, błędnego diagnozowania i bezradności rodziców, życie dzieci z ADHD często staje się bardzo ciężkie. Sytuację pogarsza jeszcze fakt, że choroba powoduje dodatkowe powikłania w postaci niskiej samooceny, depresji, kłopotów szkolnych.
Nieleczone lub zaniedbane ADHD prowadzi do odległych konsekwencji społecznych i ekonomicznych. Ludzie z ADHD nie radzą sobie w dorosłym życiu, często popadają w konflikt z prawem, są bardziej podatni na uzależnienia, uzyskują gorsze wykształcenie, często powodują wypadki drogowe, nierzadko są bezrobotni i skazani na opiekę rodziny lub państwa. Aby uniknąć negatywnych skutków społeczno-ekonomicznych ADHD, obciążających całe społeczeństwo, należy podejmować odpowiednie środki zapobiegawcze już w okresie dzieciństwa.
ADHD powinno leczyć się kompleksowo przy wykorzystaniu psychoterapii, oddziaływania psychospołecznego i farmakoterapii. Terapia jest bardzo trudna i trwa zazwyczaj wiele lat - angażuje lekarza, rodzinę oraz szkołę dziecka. Daje jednak szansę - szansę na normalne życie.