1.Podstawowym bogactwem w pracy przedszkolnej grupy integracyjnej jest zgrany zespół nauczycieli, którzy za podstawę prowadzenia tej grupy uważają rozmowę i wspólne poszukiwanie rozwiązań w konfliktowych sytuacjach. Nauczyciele tej grupy posiadają profesjonalną wiedzę zdobytą na warsztatach, a także otwrtość na konstruktywną rozmowę z nauczycielami i rodzicami.

2.Zanim przyjmiemy do grupy dziecko z ADHD upewniamy się, że nie będzie ono drugim, lub trzecim dzieckiem z ADHD w jednej grupie. Pozwala nam na to wcześniejsza konsultacja oparta na diagnozie pedagogicznej. Nowo przyjmowane dzieci zanim wejdą do grupy, mają możliwość wcześniejszego przychodzenia na zajęcia do przedszkola.

3.Od pierwszego dnia rozmawiamy z rodzicem dziecka z nadpobudliwością, kierując go wszędzie tam, gdzie może znaleźć pomoc dla swojego dziecka i dla siebie. Mam na myśli poradnie, psychologów, ośrodki terapeutyczne, grupy wsparcia. Dostarczamy maksimum literatury fachowej i niemal codziennie rozmawiamy z rodzicem informując go o sukcesach dziecka przede wszystkim, ale szczerze mówimy również o naszych obawach.

4.Dziecko z ADHD ma przygotowany kącik relaksacyjny, którym jest pokoik przy naszej sali. Dziecko leży na materacu, odpoczywa od nadmiaru bodźców, swobodnie obserwując zabawy dzieci na sali. Nigdy ten pokoik nie jest traktowany jako kara. Dzieci wiedzą, że to wyjątkowy pokoik wypoczynkowy. Wracają do zabawy z dziećmi kiedy same zdecydują, że już chcą to zrobić.

5.Zajęcia indywidualne prowadzone są w osobnym, sympatycznym, zielonym gabinecie logopedycznym. Praca w gabinecie to również w poczuciu dzieci wielkie wyróżnienie, a nie kara.

6.Statut placówki, plany indywidualne, plany miesięczne, dokumentacja indywidualna dziecka - pomoc w trudnych rozmowach z rodzicami.

7.Ogólne zasady bycia z dzieckiem z ADHD w grupie przedszkolnej:
- uporządkować dziecku świat, wprowadzić stopniowo dziecko w normy społeczne,
- stworzyć dziecku system zasad, wprowadzić reguły tworzenia zasad w grupie,
- wprowadzić porządek i rutynę w przebiegu dnia, załatwianiu codziennych obowiązków a także częstą repetycję, nieustanne powtórki tych czynności, które chcemy utrwalić dziecku,
- zastosować krótkie i jasne upomnienia, unikać długich wywodów i komentarzy. Często wystarczy dziecko delikatnie dotknąć lub odpowiednio na nie spojrzeć. Upewnić się, że dziecko usłyszało to co się do niego mówi czyli patrz mu w oczy, wydawać polecenia pojedyńczo!
- mówić o swoich emocjach i uczuciach a nie o złym dziecku, według zasady:
- rozmawiaj o zdarzeniach a nie o osobach,
- opisuj co widzisz, czujesz, co cię smuci,
- aktywnie słuchaj co mówi do ciebie,
- stosuj wypowiedzi zaczynające się od ja, a nie od ty,
- nie przyklejaj etykiet,
- chwal za szczegóły a także chwal sukcesy dziecka nie swoje,
- naucz się wyrażać emocje,
- akceptuj uczucia dziecka,
- pracować nad wyciszaniem (pojedyńczo!!) negatywnych zachowań,
- podzielić dłuższe czynności na etapy,
- pozwolić być dziecku za coś odpowiedzialnym i doceniać nawet niewielkie rezultaty tej pracy,
- nauczyć się rozmawiać z dzieckiem, okazywać wiarę w osiągnięcie sukcesu przez dziecko,
- nie karać, ale konfrontować dziecko z konsekwencjami to nie upokarza!!! Pozwolić dziecku zniwelować skutki własnego niepożądanego zachowania,
- przypominać o zajęciach odroczonych,
- być początkowo blisko przy dziecku, cieniować każdy ruch dziecka, podsuwać mu słowa i aktywnie pomagać przy rozwiązywaniu konfliktów.

Opracowała: Agnieszka Janiec, pedagog specjalny - logopeda, Przedszkole nr 28 w Krakowie.

Materiały opracowane na podstawie:

1. Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci. Prawie wszystko, co chcielibyście wiedzieć. T. Wolańczyk, A. Kołakowski, M. Skotnicka, Lublin 1999 r.,
2. Farmakologiczne leczenie zespołu deficytu uwagi z nadruchliwością. F. Robakowski, A. Rajewski, Warszawa 2004 r.,
3. Dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Objawy i sposoby pomocy. T. Wolańczyk, A. Kołakowski, A. Pisula, M. Skotnicka.